3D-printer maakt missies goedkoper

Promotie-onderzoek concludeert dat het meenemen van een 3D-printer op militaire vredesmissies, voor het printen van onderdelen, tonnen kan besparen.

Vredesmissies zitten vaak op afgelegen locaties, waardoor Defensie ter plekke een flinke voorraad reserve-onderdelen moet hebben om alles draaiende te houden. Bram Westerweel komt in zijn promotie-onderzoek tot de conclusie dat het meenemen van een 3D-printer op een missie, voor het printen van onderdelen, tonnen kan besparen. Tegelijkertijd gaat de downtime van de defensiemateriaal omlaag. De bezuiniging op de operationele kosten is in totaal soms meer dan de helft. De bevindingen van Westerweel, die gisteren promoveerde, zijn ook toepasbaar op industrietakken met afgelegen locaties, zoals de offshore.

De systemen van de landmacht hebben vele duizenden soorten reserveonderdelen. Westerweel verwacht op basis van zijn onderzoek dat in totaal 10-20 procent van de onderdelen van de landmacht geprint kan worden. De totale besparing door het 3D-printen op een relatief grote missie als Mali kan dan in de tonnen lopen. De printer zelf kost maar eenmalig €25.000, en printmateriaal is in de kosten van het model al meegenomen. De printer verdient zich dus snel terug. De Nederlandse landmacht gebruikt in Mali al een dergelijke printer.

Westerweel keek in zijn onderzoek in bredere zin naar de mogelijkheden om 3D-printers op te nemen in de logistieke keten van het voorzien in reserve-onderdelen. Zeker voor complexe technische systemen is deze logistiek niet eenvoudig. 3D-printers worden wel eens gezien als de definitieve oplossing: nul voorraden, alleen nog een printer die op afroep onderdelen maakt. Uit Westerweels werk blijkt dat dit niet haalbaar is. In veel gevallen is het gewoonweg te duur om een technisch systeem met een mankement stil te laten liggen tot een nieuw onderdeel geprint is. In die gevallen moeten onderdelen ‘op de plank’ liggen zodat ze direct vervangen kunnen worden.

Een grote efficiëntie-slag blijkt wel mogelijk als machinebouwers overgaan van het verkopen en verschepen van fysieke onderdelen, naar het verkopen van licenties voor digitale ontwerpbestanden waarmee anderen, waar dan ook ter wereld, lokaal onderdelen kunnen printen.